Σαν σήμερα στη ΧΗΜΕΊΑ : 23 Φεβρουαρίου

Ο Πολωνός βιοχημικός Κάζιμιρ Φουνκ (Casimir Funk) γεννήθηκε σαν σήμερα το 1884

Οι Ιάπωνες ναυτικοί αρρώσταιναν κατά μέσο όρο τέσσερις
 φορές το χρόνο στην περίοδο 1878-1881 και το 35% ήταν
περιπτώσεις μπέρι-μπέρι που οφείλεται σε έλλειψη Βιταμίνης Β.

Θεωρείται από τους πρώτους επιστήμονες που διατύπωσαν την έννοια των βιταμινών το 1912, τις οποίες ο ίδιος αποκαλούσε ζωτικής σημασίας αμίνες ή βιταμίνες.

Ο Καζίμιερς Φουνκ (Kazimierz Funk, 23 Φεβρουαρίου 1884 – 19 Νοεμβρίου 1967), κοινώς Κάζιμιρ Φουνκ, γιος δερματολόγου, γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1884, σπούδασε στη Βέρνη της Ελβετίας όπου και απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα από το πανεπιστήμιο της Βέρνης. Εργάστηκε στην Ευρώπη στο Ινστιτούτο Παστέρ της Γαλλίας, στο δημοτικό νοσοκομείο του Βισμπάντεν στη Γερμανία, στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου και το ινστιτούτο Λίστερ στο Λονδίνο, πριν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1915, όπου κατείχε διάφορες βιομηχανικές και πανεπιστημιακές θέσεις στη Νέα Υόρκη.

Μετά την ανάγνωση ενός άρθρου από τον Ολλανδό ιατρό Κρίστιαν Άικμαν που ανέφερε ότι οι άνθρωποι που τρώνε καστανό ρύζι (μη αποφλοιωμένο) ήταν λιγότερο ευάλωτοι σε μπέρι-μπέρι (πολυνευρίτις) από ότι εκείνοι που έτρωγαν μόνο το αποφλοιωμένο προϊόν, προσπάθησε να απομονώσει την ουσία υπεύθυνη για αυτό και το πέτυχε κατά το 1912. Επειδή η ουσία περιέχει μια αμινομάδα, ονομάστηκε βιταμίνη. Αργότερα διατύπωσε την υπόθεση ότι και άλλες ασθένειες εκτός από το μπέρι-μπέρι, όπως η ραχίτιδα, η πελλάγρα, η χοάνη και το σκορβούτο θα μπορούσαν επίσης να θεραπευτούν με βιταμίνες.

Αργότερα υπέθεσε την ύπαρξη και άλλων απαραίτητων θρεπτικών συστατικών, τα οποία έγιναν γνωστά ως Β₁, Β₂, C και D. Το 1936 προσδιόρισε τη μοριακή δομή της θειαμίνης, αν και δεν ήταν ο πρώτος που την απομόνωσε.

Η ιστορία του Μπέρι-μπέρι

Ο Sun Simiao (581-682 CE) ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία της ιατρικής που τεκμηρίωσε τη διάγνωση, τη θεραπεία και την πρόληψη του beriberi (οίδημα του ποδιού λόγω ανεπάρκειας βιταμίνης Β1), μια ασθένεια ανεπάρκειας που προκαλείται από την έλλειψη βιταμίνης Β1. Για αυτό, πρότεινε συνδυασμούς από βότανα πλούσια σε βιταμίνη Β1 και μη αποφλοιωμένο ρύζι (το εξωτερικό στρώμα του ρυζιού και άλλων σπόρων είναι πλούσιο σε βιταμίνες Β).

Στα τέλη του 19ου αιώνα, το beriberi μελετήθηκε από τον Takaki Kanehiro , έναν Ιάπωνα Ιατρό του Ιαπωνικού Ναυτικού σπουδαγμένο στη Βρετανία. Το Beriberi ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα στο ιαπωνικό ναυτικό: οι ναυτικοί αρρώσταιναν κατά μέσο όρο τέσσερις φορές το χρόνο στην περίοδο 1878-1881 και το 35% ήταν περιπτώσεις beriberi. Το 1883, ο Kanehiro έμαθε για μια πολύ οξεία περίπτωση beriberi μεταξύ των μαθητών σε μια αποστολή εκπαίδευσης από την Ιαπωνία στη Χαβάη, μέσω της Νέας Ζηλανδίας και της Νότιας Αμερικής. Το ταξίδι διήρκεσε περισσότερο από εννέα μήνες και οδήγησε σε 169 περιπτώσεις ασθενειών και 25 θανάτων σε πλοίο 376 ανδρών. Με την υποστήριξη του Ιαπωνικού Πολεμικού Ναυτικού διεξήγαγε ένα πείραμα στο οποίο ένα άλλο πλοίο διένυσε την ίδια διαδρομή, αλλά το πλήρωμά του έλαβε τροφή κρέατος, ψαριού, κριθαριού, ρυζιού και φασολιών. Στο τέλος του ταξιδιού, αυτό το πλήρωμα είχε μόνο 14 περιπτώσεις beriberi και όχι θανάτους. Αυτό έπεισε τον Kanehiro και το ιαπωνικό ναυτικό ότι η αιτία ήταν η διατροφή. Το 1884, ο Kanehiro παρατήρησε ότι το beriberi ήταν συνηθισμένο μεταξύ του χαμηλού επιπέδου του πληρώματος, το οποίο συχνά παρείχετο αποφλοιωμένο ρύζι και έτσι δεν έτρωγε τίποτα άλλο, αλλά όχι μεταξύ των πληρωμάτων των δυτικών ναυτικών ούτε μεταξύ των ιαπωνικών αξιωματικών που κατανάλωναν μια πιο ποικίλουσα διατροφή.

Το 1897, ο Christiaan Eijkman , ένας ολλανδός γιατρός και παθολόγος , έδειξε ότι το beriberi προκαλείται από κακή διατροφή και ανακάλυψε ότι η τροφοδοσία του μη αποφλοιωμένου ρυζιού (αντί της καθαρισμένης ποικιλίας) στα κοτόπουλα συνέβαλε στην αποτροπή του beriberi. Τον επόμενο χρόνο, ο Sir Frederick Hopkins υποστήριξε ότι ορισμένα τρόφιμα περιείχαν «βοηθητικούς παράγοντες» - εκτός από τις πρωτεΐνες, τους υδατάνθρακες, τα λίπη και το άλας - που ήταν απαραίτητες για τις λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος. Το 1901, Gerrit Grijns (28 Μαΐου 1865 - 11 Νοεμβρίου, 1944), ένας Ολλανδός γιατρός και βοηθός του Κρίστιαν Eijkman στην Ολλανδία, ερμήνευσε σωστά την ασθένεια ως σύνδρομο ανεπάρκειας, και μεταξύ του 1910 και του 1913, ο Edward Bright Vedder διαπίστωσε ότι ένα εκχύλισμα πίτουρου ρυζιού αποτελεί θεραπεία για το beriberi.Το 1929, οι Eijkman και Hopkins πήραν το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής για τις ανακαλύψεις τους.

Από τη: American Chemical Society (ACS)
Εικόνα: Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=263880

Σαν σήμερα στη ΧΗΜΕΊΑ :  23 Φεβρουαρίου

Η προηγούμενη μέρα                      Όλος ο Χειμώνας                     Η επόμενη μέρα